Books & Galfriends

మాలా కుమార్ గారి గురించి ప్రత్యేకంగా మన B&G పాఠకులకి పరిచయం చెయ్యక్కర్లేదు. అందరూ అమెరికా వెళ్ళి అవి చూశాము, ఇవి చూశాము, అక్కడ ఇలా... ఇక్కడ ఇలా అని కబుర్లు చెపుతారు. మాల గారు మాత్రం ఒక టచీ విషయం చెప్పారు. అమెరికా అనగానే వారికి గుర్తొచ్చే అంశం!

చదవండిక్కడ...

జెర్సీ ఆవుల గురించి విన్నాం గానీ, ఎల్సీ కోర్ట్ గురించి ఎంత మందికి తెలుసు? ఏమో! అందరికి తెలుసేమో గానీ, నాకు మాత్రం ఇప్పుడే తెలిసింది. ఎందుకంటే, రోజూ ఉదయం సాయంత్రం వాకింగుకి ఆ కోర్టు ముందునుంచే వెడతాం గనుక, అక్కడున్న ఆ బోర్డు ఈ రోజే చదివాను గనుక.

ఇంతకీ జెర్సీ ఆవైనా, ఎల్సీ కోర్టైనా, శ్రీ శ్రీ చెప్పినట్టు అదే "అగ్గి పుల్ల కుక్క పిల్ల సబ్బు బిళ్ళ" లాగ అన్నమాట. వాకింగంటే, ఈ సమ్మరు పుణ్యమా అని జైలు వదలిన ఖైదీల్లా, ఆడా మగా, పిల్లా పెద్దా, ముసలీ ముతకా అందరూ హాయిగా గాలి ఫీల్చుకుంటారు. ఏసీలూ, హీటర్లు అన్నీ ఆపేసి, తలుపులు తీసుకుంటారు. పిల్లలు స్విమ్మింగుకి (పెద్దలు కూడా), టెన్నీస్, బాస్కెట్ బాల్, సైక్లింగ్, అలా వారి వారి ఇష్టాలకి పరుగులు తీస్తూ ఉంటారు. ముఖ్యంగా ఈ వాకర్ గార్డెన్లో, భారతీయత ఉట్టిపడుతూ ఉంటుంది.

రంగు రంగుల సీతాకోక చిలుకల్లా, అందమైన చీరలు, చక్క చక్కటి డ్రెస్సులు, ముచ్చట ముడులు, వాలు జడలు విరబోసిన జుట్లు, జుట్టుకి హైలైట్లు (రంగులు), ఇలా కొందరుంటే, టైటు పాంట్లు, టీ షర్ట్లు, చెడ్డీలు, మిడ్డీలు, స్లీవ్ లెస్సులు, తెల్ల వాళ్ళు, నల్లని వాళ్ళు, మధ్య రకం వాళ్ళు, పొట్టి పొడుగు లావు సన్నం, ఇలా రకరకాలుగా వాకింగు సోయగాలతో కన్నుల విందు చేస్తూ ఉంటారు.

ఇక స్విమ్మింగ్ పూల్ లో ఐతే, అర మీటరు బట్టతో, అవసరమైన చోట్ల తప్పా, మరే ఆచ్చాదన లేక అందాల భామలు అలా అలా మత్స్య కన్యల్లా, నీళ్ళల్లో మునుగుతూ తేలుతూ, ఒడ్డున కూర్చున్నవారికి ప్చ్! ఏ కవుల కలాల్లో ఎలా రంగరింపబడతారో ఉహాతీతమే.

ఇక, దేశం చూడాలనో, అమ్మాయి డెలివరీ కనో, పిలవగా వచ్చిన అమ్మలు, కొడుకులు మాత్రమే (కోడళ్ళు పిలవక పోయినా)పిలవగా వచ్చిన అత్తలు, "అమ్మ వెళ్ళిపోతే ఈ చాకిరీ అంతా ఎలా చేసుకోవాలా?" అని బాధ పడే కూతుళ్ళూ, అమెరికా వచ్చినా అత్త పోరు తప్పలేదని తిట్టుకునే కోడళ్ళూ, వదిలేసిన ఉద్యోగాలూ, నడుస్తున్న రాజకీయాలు మాట్లాడుకునే తండ్రులు, ఇలా ఎవరికి వారు జట్ట్లు జట్ట్లు గా వాగ్వివాదాలు చేసుకుంటూ తిరుగుతూ ఉంటారు.

అందరినీ సవినయంగా ఆహ్వానిస్తున్నట్లు గుబురు గుబురుగా చక్కగా చిక్కగా కొత్త చివురులు తొడుగుతున్న చిట్టడవుల్లా పచ్చదనానికి ప్రతీకగా అంతెత్తు వృక్షరాజాలు. ఆ మధ్య నుంచి నిమిషానికో సారి రణగొణ ధ్వని చేసుకుంటు దూసుకు పోయే రైళ్ళ శబ్ధ తరంగాలు, ఏ హారను లేకుండా, రోడ్డు మీద చిరు సవ్వడితో సాగి పోయే కార్లు, రోడ్డుకిరు వైపులా సన్నని కాలిబాటలు "లాన్ డాక్టర్లు" అందంగా కట్ చేసిన పచ్చిక దారులు పైన హాయిగా గుంపులు గుంపులుగ ఎగిరే స్వేచ్చా విహంగాలు సునిసితంగా తాకిపోయే సన్నని గాలి తెమ్మెరలు. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఎంతో అందంగా హాయిగా ఆహ్లాదంగా ఉండే ప్రకృతి సౌందర్యం అనుభవేద్యమే గానీ వర్ణనాతీతం. ముఖ్యంగా సమ్మరులో ప్రతి వాళ్ళూ ఇంటి ముందరా వెనుక (బాక్ యార్డ్ ) పూల మొక్కలు, కాయ గూరలూ, వారి వారి ఇస్టాలని బట్టి పెంచుకుంటారు. అంతే కాదు డెక్ (పాటియో) మీద సమ్మరుని వీలైనంత ఎంజాయి చేస్తూ ఉంటారు.


నేదునూరి రాజేశ్వరి....

********************************************************************************

సందె రంగులలోని మెరుపమ్మని

గుండె సవ్వడిలోని తుళ్ళింతని

పండు వెన్నెల లోని విరి దండనీ

నిండు సందురుడా !!

లోకాల చిరుదీపాలని కంటి పాపలలో వెలిగించి

వాకిలి దాట లేని నీ మధురిమని

అత్త చాటు కోడలిని

తలుపు చాటు చామంతిని

నీ కౌగిలిలోని కస్తూరిని

శ్రీదేవి

1950 వ సంవత్స్రరంలో దేవులపల్లి కృష్ణశాస్త్రి గారు రేడియోలో ' వక్తృత్వము - శ్రోతల మనస్తత్వము ' అనే విషయం మీద చేసిన ప్రసంగంలో శ్రోతల్లో రకాల గురించి, వారి మనస్తత్వాల గురించి, వారి మధ్యన ప్రసంగం చేసే వక్తల ఇబ్బందుల గురించి హాస్య, వ్యంగ్య ధోరణిలో వివరించారు. ఆ ప్రసంగపాఠం నుండి కొన్ని భాగాలు.......

ఏ రాజో, చక్రవర్తో రాజ్యాల్ని పాలించేటప్పుడు ప్రజల హక్కులనీ, కష్టసుఖాలనీ, మరేదో అనీ ఆందోళనలు చేయడానికి కాని, ఆవేశాలు కలిగించడానికి కాని అవసరమూ ఉండేది కాదు, అవకాశమూ ఉండేది కాదు.
మన భారత దేశంలో దాదాపు నూరేళ్ళనుంచి మహావక్తలు పుట్టుకొచ్చారు. ఇలా రావడానికి కారణం ఇక్కడ రెండు మూడు మహోద్యమాలు పుట్టి విజృభించాయి. సంఘ సంస్కరణోద్యమం, మత సంస్కరణోద్యమం, భారత స్వాతంత్ర్యోద్యమం - మూడు ఉద్యమాలూ ప్రజలకు సంబంధించినవే.

అయితే దాదాపు ముఫ్ఫయి ఏళ్ళక్రితం దాకా మధ్య తరగతి అక్షరాస్యులే ప్రజ అన్నమాట. అంటే నా అభిప్రాయం సభల్లో, సమావేశాల్లో వాళ్ళే లెండి ఉండేవారు. వాళ్ళే శ్రోతలు, కనుక వక్తల ప్రసంగాలలో కూడా ఒక హుందా, ఒక పెద్దమనిషి తరహా ఉండేవి.

గాంధీ యుగం వచ్చాక ప్రజాబాహుళ్యం సభలు వచ్చాయి. గాంధీ ఉద్యమంలో మంచి వక్తలూ వచ్చారు.

సభలకు హాజరయ్యే వాళ్ళలో ఎన్ని రకాల వాళ్ళున్నారండీ ! ఎన్నెన్ని మానవ ప్రకృతులున్నాయో అన్ని రకాల శ్రోతలూ ఉంటారు కదూ !

అయిదు గంటలకు ప్రారంభమయ్యే సభకు నాలుగు గంటలకే వచ్చే భక్తుడున్నాడు. ఇతగాడు పెద్దమనిషి. ప్రతీ సభకూ కూడా ఎవరు మాట్లాడినా సరే, ఏ విషయాన్ని గురించిన ప్రసంగమయినా సరే ఈయన వేంచేసి తీరుతాడు. అంతే కాదు అది ఎలాంటి ఆముదపు ప్రసంగమయి ఊరుకున్నప్పటికీ ఈ మంచివానికి బాగుండి తీరుతుంది.

ఇతగాడు మళ్ళీ మూడు నాలుగు రకాలు :

రాగానే ముందు పంక్తిలో కూర్చుండి, సూటిగా అప్పణ్ణుంచే వేదిక వైపు వక్త నిలబడవలసిన చోటుకేసి చూపులను గుచ్చి చూస్తూ, నవ్వూ త్రుళ్ళూ లేకుండా సభాంతందాకా కూర్చుండే రకం ఒకటీ: ఈయన నిజానికి ఉపన్యాసం వినడు. మంఛివాడు. మనస్సు ఖాళీగా కూడా ఉంటుంది, మొదటా చివరానూ ! సభకు రావడం పురుషలక్షణం కనుక వస్తాడు.

ఉపన్యాసం ప్రారంభం మొదలుకొని అంతం దాకా, పెదవులు రెండు చెవులదాకా, విశాలమైన నవ్వుతో, చప్పుడు చెయ్యని నవ్వుతో - చిరునవ్వే అది - అలాంటి నవ్వుతో సాగదీసి తానూ, వక్తా, విషయమూ, లోకమూ అంతా మంచివి కనుక తాను ఎంచక్కా ఒప్పుకున్నట్టు కనబడే రకం మరొకటి. ఈ రబ్బరు రకం మొదటి రకానికి తమ్ముడు.

ఉపన్యాసం ప్రారంభించీ ప్రారంభించడంతోనే కుర్చీ ఉంటే దాని అంచునీ, క్రింద అవుతే ఒక కాలు అడ్డంగానూ, ఒక కాలు నిటాగ్గానూ మడిచి మడతగా ముందుకి ఒరిగిన్నీ, మరీ మంచి సంగతి వచ్చినప్పుడు ఉత్సాహంతో అవసరమైతే ముందుకు దూకడానికిలాగా కూర్చుని, అప్పుడూ ఇప్పుడూ పేలవమయిన చోట ' వినండి వినండి ' అంటూ, హాస్యం లేని చోట ఫెడీలుమని నవ్వుతూ, తానే దగ్గరుండి వక్త చేత ఉపన్యాసం ఇప్పిస్తున్నట్లూ, తానూ వక్తతో ఏకీభవిస్తున్నట్లూ తొండలాగ తల పంకిస్తూ సందడి చేసే నరాల పట్టులేని వొడుదుడుకు రకం ఒకటి ఉంది.

ఇంకో జాతి శ్రోత ఉన్నాడు. అరుదుగానీ ఉన్నాడు. అక్కడక్కడా కనిపిస్తుంటాడు. ఇతగాడు చిన్న నోటు బుక్కుతో, పెన్సిల్ తో వస్తాడు. ప్రసంగం వింటూ వింటూ రివ్వున నోటు బుక్కూ, పెన్సిల్ తీసి దానిలో ప్రసంగంలోని మహద్విషయమో, వాక్యమో వ్రాసేసుకుంటాడు, మహా జ్ఞానతృష్ణ ఉన్న విద్యార్థిలాగ. ఆ పుస్తకం నెమ్మదిగా లాగి చూస్తే ఎందరివో, ఎన్ని ఉపన్యాసాల తాలూకువో వ్రాసి వుంటాయి. అయిన తారీకు, వక్త పేరు, ఉపన్యాస విషయమూ కూడా ఉటంకింపబడి ఉంటాయి. అయితే దానిలో వ్రాసి ఉన్నవేవీ వ్రాసిన వాడికీ, ఇతరులకీ కూడా తెలియవు.

వీళ్ళతో ఇంకొకడున్నాడు. వక్తకు స్నేహితుడు. అనుయాయి. మెచ్చుకునేవాడు. ఉపన్యాసం సాగుతుంటే కళ్ళు ఉల్లాసంతో మెరిపిస్తూ, ఇటూ అటూ ఇతర సదస్యులవైపు " నేను చెప్పాను గదూ ముందే " అన్నట్లూ " ఎవరికోసం ఒప్పుకుంటారండీ చచ్చినట్లు " అన్నట్లూ, " అయిందా మీ పని " అన్నట్లూ చూస్తూ ఉపన్యాసం చివరని వక్త పక్కకి దూకి ఇట్టే అంగరక్షకుడు లాగ నిలబడుతూ, ఆటోగ్రాఫ్ హంటర్స్ ని సర్ది జాగ్రత్తగా ఆర్డరులో పంపుతూండేవాడు.

ఈ శ్రోతలందరూ వక్త స్నేహితులు - పురాణ కాలక్షేపం రకం, రబ్బర్ నవ్వు రకం, తొండ రకం, నోటుబుక్ రకం, అంగరక్షకుడి రకం.

మరికొన్ని జాతుల శ్రోతలున్నారు. వీళ్లతోనే పేచీ.

ఒక్కొక్క శ్రోత వస్తుంటాడు. ఇతగాడు ఉపన్యాసకునివైపు చూడడు. పక్కకి తల తిప్పి ఏదో చూస్తున్నట్లు చూస్తూ కూర్చుంటాడు. " ఏదో మాట్లాడుదూ ! నేను వింటూనే ఉన్నాను. ఇలాంటివి చాలా విన్నాను కూడా ! " అని అనుకున్నట్లు వక్తకు అనిపిస్తాడు. ఇది గడ్డు జాతి. గడసరి జాతి. ఉపన్యాసం కాగానే తత్ క్షణం ఏమీ అనకుండా వెళ్ళిపోతాడు.

మరొక రకం శ్రోత ఉంటాడు. ఈ భయంకరుడే సూటిగా వక్త కళ్ళల్లోకి చూస్తూ, నవ్వూ త్రుళ్ళూ, తలపంకింపు ఏమీ లేకుండా కూర్చుని " నువ్వు చచ్చినా ఎంత వాగినా నేను మెచ్చుకోను తెలిసిందా " అన్నట్లు ఉంటాడు. ఇతని వైపు ఏమాత్రం తరుచుగా చూసినా ఉపన్యాసం నట్టుతుంది. ఇతగాడు లోకోత్తరుడు. అసాధ్యమైన తెలివితేటలు గలవాడు. మెచ్చుకుని తెలివి తేటలకు లోపం తెచ్చుకోడు.

ఇంకొక రకం గమ్మత్తు శ్రోత ఉన్నాడు. ఉపన్యాసకుడు వైపు చూస్తూ, పక్కన ఉన్న వాడితో ఏదో చెప్తూండడం, నవ్వుతూండడం చేస్తూ ఉంటాడు. ఉపన్యాసంలో ఆకర్షణ లేకపోతే, జిడ్డుగా ఉంటే, మరో విషయం తోచక పక్కవాడితో మాట్లాడుతున్నట్లు కనబడతాడు. ఒక్కొక్కప్పుడు మరొకరకం కంగారు కలిగిస్తాడు ఇతనే. వక్త కట్టులోనో, చొక్కాలోనో ఏదో నవ్వు పుట్టించేది ఉన్నట్లో, వక్త హమేషా తెలియకుండా ఒకటే మాటనో, ఒకటే చేయి ఊపునో, ఒకటే పెదవి చప్పరింపునో వాడుతున్నట్లో, అలా చెయ్యడం వలన వాళ్ళల్లో వాళ్ళు నవ్వుకుంటున్నట్లో తోపిస్తాడు ఈ మహానుభావుడు. ఇతడిది చాలా అపాయకరమైన ధోరణి.

ఇక యుద్ధకాండపు శ్రోతలున్నారు. వీరిలో ధర్మ యుద్ధపు వాళ్ళూ, అధర్మపు దొంగతనపు చాటుమాటు నంగి నంగి యుద్ధం వాళ్ళూ ఉన్నారు.

అసలు యుద్ధాలలో లాగే ధర్మయుద్ధం వాళ్ళతో పోట్లాడి గెలవడమే తేలిక. వీళ్ళు అడ్డుసవాళ్ళు వేస్తారు. గర్జిస్తారు. హాస్యపు మాటలు విసురుతారు. ఇవేవీ రానివాళ్ళు ఊరికే చప్పట్లు కొడతారు. వీళ్ళు నిజమైన వక్తకు ఉత్సాహమూ, వేడి కలిగిస్తారు - ముఖ్యంగా అడ్డు సవాళ్లు వేసేవాళ్ళు !

ఇక అధర్మయుద్దపు శ్రోతగారు. ఇతనికి ఎన్ని జంతువుల భాషలో వచ్చు. ఎన్ని రకాల వాద్య విశేషాలో నేర్చుకున్నాడు. కప్ప, కాకి, మేక, పిల్లి, శునక, గార్దభాదులు అన్నిటి అరుపులూ అచ్చంగా అలాగే వచ్సునితనికి. తరువాత సన్నాయి, ఈలపాట, బ్యాండు వాద్యమూ అన్నిటిలో దిట్ట ఈయన.

ఒకసారి వీటి సహాయం ఏమీ ఆపేక్షించకుండానే ఉపన్యాసం హుషారుగా సాగుతున్నప్పుడు నిశ్శబ్ద సదస్యలోకం లోనుంచి ఒక్క మూలుగు - రోకలి బండలాగ, పాములాగా మన నరాల ద్వారా మెదడులోకి పాకి, తిరిగి నరాల ద్వారా ఒళ్లంతా నిండిపోయేది - ఒక్క మూలుగు మూలుగుతాడు. ఆది వక్తకు మృత్యువు లాంటిది.

అయితే ఇతనికన్నా శత్రువు ఇంకొకడే ఉన్నాడు. ఇతను కూడా చల్లగా చప్పుడు చేయకుండా వింటూన్న సభ్యకూటంలోనుంచి హఠాత్తుగా గట్టిగా ఆవులిస్తాడు. వక్త అంటే గిట్టకకాదు. పరధ్యానంగా, అంటే ఏ ఇంటి గొడవో ఏదో ఆలోచించుకుంటాడో ఏమో. ఇతన్ని ఎలా ఎదుర్కోవడం చెప్పండి వక్త ?

ఎంత గడిదేరిన వక్త అయినా గద్దేమీదకి ఎక్కేముందూ, ఎక్కిన రెండు నిముషాలదాకానూ లోపల గుండె పీచుపీచుమంటూ ఉంటుందనుకుంటాను. వేయిమందితో కర్రతో చెడీ యుద్ధం చేయవలసినవాడు వక్త. మెదడుతో ఉప్పట్టీ, చేడుగుడూ, కుండ బంతీ, కోతి కొమ్మచ్చీ అంచీలమీద ఆడగలిగే నేర్పరి వక్త.

................ ఇంకా ఇన్ని రకాల శ్రోతలను ఆకట్టుకుని ఉపన్యాసాన్ని ఎలా రక్తి కట్టించాలో కొన్ని సూచనలు కూడా చేస్తారు ఈ ప్రసంగంలో దేవులపల్లి వారు.


ఈ వ్యాసాన్ని అందించినవారు శిరాకదంబం బ్లాగర్ రామచంద్రరావుగారు. ధన్యవాదాలు రావు గారు.

ఈమధ్యే సాహితి బ్లాగు ద్వారా బ్లాగంతర్జాలంలో మహిళలంటూ చాలా శ్రమ తీసుకుని మహిళా బ్లాగులన్నింటినీ ఒక్క చోటజేర్చిన మన సాహితీ మాల గారు, B&G కి మొట్టమొదటి గెస్టాథరు. బుడుగుతో అనుబంధం అంటూ ఇక్కడ మాచేత శుభారంభం చేయించిన మాల గారు చాలా రోజుల తరువాత మరో పుస్తక పరిచయం చేస్తున్నారు.

ఈ మధ్య బుక్స్ అండ్ గర్ల్ ఫ్రెండ్ కు నవల ల పరిచయము రాయటము మొదలు పెట్టినప్పటి నుండి , పాత , తెలుగు నవలల ను గుర్తు తెచ్చుకొని వెతకటము మొదలు పెట్టాను . అందుకె యెం ఎస్ కో లో మెంబర్ షిప్ తీసుకుంటే పాత నవలలు దొరుకుతాయేమో అనే ఆలోచన వచ్చింది . ఎలాగా అనుకుంటూ వుంటే ఆ మధ్య జరిగిన బుక్స్ ఎక్జిబిషన్ లో యంస్ కో వారి స్టాల్ కనిపించింది . వెంటనే కొన్ని నవలలు కొనేసి , మెంబర్ షిప్ తీసుకున్నాను . వారి పంపిన మొదటి కేటలాగ్ లోనే , ఆనందారామం రాసిన , శారద ( నానృషి: కురుతే కావ్యం ) కనిపించింది . వావ్ దీనికోసం ఆన్ లైన్ లో కూడా వెతికాను దొరకలేదు . ఇప్పుడు చిక్కింది అనుకొని వెంట నే తెప్పించి , అంతకన్నా వేగం గా చది వేసి , ఇదిగో రెవ్యూ రాద్దామని సెటిల్ ఐపోయాను .

శ్రీమతి డాక్టర్ . సి . ఆనందారామం గారి నవల ల లో , ఎక్కువగా మధ్యతరగతి జీవన శైలి ప్రతిబింబిస్తుంది . లెక్చరర్ కావటము మూలం గా నేమో చాలా వరకు కారెక్టర్ ల మనస్తత్వం గురించి ఆలోచింప చేసేలా రాస్తారు . అరే ఇలాంటి వారిని చూసామే అనుకుంటాము . ఈ  "శారద" నవల ఒక అందమైన , మధ్య తరగతి అమ్మాయి ఆశల ఆరాటము గురించి . శారద , ఆయా సంధర్భాలను బట్టి , గుణం గానూ , దోషం గాను , కూడా పర్యవసించే ఉద్రేకశాలి . విపరీతమైన అహం ! తన సౌందర్యానికి అష్టైశ్వర్యాల లో తులతూగే ఆ రాత సహజం గానే వుందని ఆమె నమ్మకం . అందరూ తనను రచయిత్రి గా గుర్తించాలి , జగమంతా తనను ఆరాధించాలి , ప్రతిఒక్కరూ తన ప్రతిభకు ముగ్ధు లవ్వాలి , ఇలా పగటి కలలు కనే రచయిత్రి , శారద .

ఉన్న దానిలో తృప్తి పడేవాడు , చెల్లెలి భవిష్యతు కోసము పాటు పడేవాడు , బలమైన వ్యక్తిత్వం కలవాడు , మనోభావాలను గుప్తంగా దాచుకొని , సభ్యత ఉట్టిపడేలా ప్రవర్తించే , సంస్కారవంతుడు రావ్ . సాధారణం గా వినిపించే ప్రేమ కథలకు భిన్న మైనది రావ్ , శారదల ప్రేమ కథ . శారద తప్పనిసరై రావ్ ను వివాహం చేసుకోవలసి వచ్చింది .

గృహిణిగా కాని , తల్లిగా కాని ఏ భాద్యతలను నిర్వర్తించలేక పోతుంది . తనకు లభించిన మధ్యతరగతి జీవితం తో తృప్తి పడలేక పోతుంది . అందుకే తన రచనను , రావ్ మితృడు , లతీఫ్ కు పంపిస్తుంది . లతీఫ్ సహకారము తో పెద్ద రచయిత్రి గా పేరు ప్రఖ్యాతులు , ధనము సంపాదిస్తుంది . ఈ పరిణామం లో రావ్ దూరం అవుతాడు .

అకస్మికంగా లతీఫ్ ఔనత్యం , శారదలో ఏదో నిర్వేదాన్ని రేపింది . ఆనిర్వేదం ఆమె మనసును మధింప నారంభించింది . ఆ నిర్వేదమే అన్ని భావాలకూ పుట్టినిల్లనీ , ఆ నిర్వేదం లోనుంచి , జిజ్ఞాస , విచక్షణ , ఉద్భవమందుతాయని , వీటిసాయం తోనే తను ఇంతవరకు ప్రయత్నించి , సాధించలేక పోయిన సం యమనాన్ని సాధించవచ్చని క్రమంగా అర్ధం చేసుకుంటుంది . ఆ మధనం లోనుండి ఉత్పన్నమైన భావాలను ఆలంబనము చేసుకొని రాయటము ప్రారంభించింది .అంత వరకూ ఆమె ప్రేమ కథలను ఆదరించిన పాఠకులు పెదవి విరిచారు . ఒక ఏకాగ్రత తో రాసే విషయాలు , తనను తను సంస్కరించుకోవటానికి వుపయోగ పడ్డాయి . పుస్తకాలు అమ్ముడైనా , కాకపోయినా ఎవరు మెచ్చుకున్నా , మెచ్చుకోకపోయినా , నిర్వేదంగా వ్రాయనారంభించింది . రచయత ఎలా వుండాలో అర్ధం చేసుకో గలిగింది . నిర్మోహదృష్ఠి అంటే మమతా రహితమైన స్తబ్దత కాదని , తపస్సాధనకు అరణ్యాలలోకి వెళ్ళనక్కర లేదని శ్మశాన వైరాగ్యం లోనుంచి కాక , హృదయం లోనుంచే సృష్ఠిరహస్యం బోధపడుతుందని స్పురించింది .

" భావనా బలం తో దృగతీత విషయాలను సాక్షాత్కరింప చేసుకోగలటమే క్రాంత దర్షిత్వం . అలా దర్షించగలవాడే ద్రష్ట ఋషితుల్యులే అలాంటి ద్రష్టలు కాగలరు . సమస్త విశ్వాన్ని నిర్మోహంగా , సానుభూతితో చూడగలటం ఋషులకే సాద్యం . వశ్యవాక్కులు దర్శించిన దానిని వర్ణించగలరు . తపస్సుకు సజాతీయమైన ఏకాగ్ర సాధకులు కాని వశ్య వాక్కులు కాలేరు ! ఈ కారణం గానే ఆర్యులు " నా నృషి కురుతే కావ్యం ' అన్నారు . "

ఈ విషయము అర్ధం చేసుకున్న శారద , ఆ తరువాత ఎలా మారింది , రావ్ , శారదల ప్రేమ కథ ఏ తీరం చేరిందో తెలుసు కోవాలంటే " శారద ( నా ఋషి కురువతే కావ్యం ) " చదవాల్సిందే !